People drink Coca Cola in D.C.

Maandag, 26 mei 2014

Washington D.C. is natuurlijk de hoofdstad van de Verenigde Staten, hoewel het bij lange na niet de grootste stad is. In Nederland noemen we deze stad vaak Washington, maar Amerikanen kijken je vreemd aan als je vertelt dat je na Baltimore naar Washington gaat. Dat is namelijk een staat in het noordwesten van het land. Amerikanen kennen het als D.C.!

Deze stad was mijn laatste stop voor mijn grote reis terug over de plas. Vanuit Baltimore ben ik weer met de Greyhound bus vertrokken. Ik ben ook blij dat ik niet meer met die bus hoef, want de kosten van het kaartje komen overeen met de service. Maar ze brengen je waar je heen moet, dus dat moet wel gezegd worden. Volgende keer wil ik een auto! Bij aankomst bleek er ook nog wat mis met mijn hostelreservering, waardoor ik even een duurdere kamer mocht betalen. Bleek dat bijna iedereen wel iets mis had met de reservering dus ik was niet de enige.

Ik kwam vrij laat aan op zondag waardoor er eigenlijk niets meer open was toen ik de stad ging verkennen. Op ongeveer 20 minuten lopen van het hostel ligt het Capitol, waar de regering zetelt. Dit is het grote witte gebouw met de beroemde koepel erboven. Eromheen dwalen zelfs op zondag nog de Capitol Police rond die alle toeristen in de gaten houden. Terwijl ik er was kwam er net een groep monniken aan die liedjes gingen zingen. Verstond er niks van, maar het klonk wel heel erg mooi. Als je om het Capitol heen loopt zie je een vijver en verderop een lange strook groen met aan het eind het Washington Monument. Omdat dat het hoogste gebouw in de stad is lijkt die erg dichtbij. Ik besloot er dus even naartoe te lopen. Na een uur was ik alle musea voorbij en stond ik voor het monument. Klein inschattingsfoutje. Twee weken geleden is het monument geopend voor het publiek nadat het in 2011 beschadigd was geraakt door een aardbeving. De kaartjes om erin te mogen zijn gratis maar ook erg gewild. Toen ik aan de ticketcounter vroeg hoe ik aan een kaartje kon komen vertelde die man me dat ik er dan om half acht ’s ochtends moest zijn, want ze openden al om half negen. Even slikken, maar ik wilde toch wel erg graag naar boven. Ik heb op de terugweg even getimed hoelang ik erover deed om te lopen. Vijf kwartier op de vroege ochtend was toch wel wat lang, dus heb ik maar opgezocht hoe ik met de bus moest. Om kwart over zes maandagochtend ging mijn wekker en om kwart voor zeven stond ik bij de bushalte. Om kwart over zeven stapte ik uit bij het Witte Huis en om tien voor half acht kon ik aansluiten in wat al een flinke rij was. Mijn timing was wel erg goed aangezien ik precies op een muurtje in de zon kon wachten. Om half negen begon het weggeven van de kaartjes dus. En er stond echt een enorme rij! Gelukkig stond ik redelijk vooraan en kon ik dus zelfs mijn tijd nog kiezen. Ik koos voor half acht ’s avonds omdat ik dan de zonsondergang kon zien over de stad. Dus ineens had ik de hele dag nog voor me! Ik ben eerst naar het Witte Huis gegaan. Waar mijn camera het direct begaf omdat de batterij indicator kapot is. Gelukkig had ik een volledig opgeladen smartphone die mooie foto’s nog kan maken dus ik had in ieder geval iets! Barack blijft vooral binnen dus uiteindelijk is er van het Witte Huis niet zoveel te zien. Ik besloot langs de Reflection Pond en de memorials te lopen. Daar zijn ze trouwens goed in daar in D.C.: kan er een monument voor gemaakt worden, dan is deze er. Aan het eind van de Reflection Pond staat het Lincoln Memorial, met het enorme standbeeld van Lincoln van wit marmer. Dat lijkt dichtbij, maar het is een halfuur lopen. Aan het begin van de vijver staat het WOII Memorial, wat echt een hele mooie is. Er zijn pilaren met alle 50 staten erop en de ene helft is voor de Pacific en de andere helft voor de Atlantic. En binnenin een grote fontein. Mooi! Aan de zijkant op de terugtocht heb je nog het Vietnam Memorial. Deze is ook erg mooi en mensen leggen er nog steeds bloemen en vlaggen neer. Een heel eind verderop, aan de overkant van een baai ligt ook nog het Jefferson Memorial. Dit zag er wel mooi uit en leek me een mooie wandeling, dus daar ging ik ook nog even heen. Het was inderdaad een mooi monument, maar eigenlijk wist ik niet zo goed wie Jefferson was, dus genoot ik maar gewoon van het uitzicht over de stad. Ondertussen bleek ook dat ik al zo’n 5 kilometer had afgelegd door langs alle memorials te gaan. En aangezien ik de dagen ervoor minstens dezelfde afstand had gelopen deden mijn voeten ondertussen wel zeer. Ik besloot naar de dierentuin te gaan want ze hadden een babypanda en het was gratis. Alles wat Smithsonian heet in D.C. is gratis. Afgekocht door meneer Smithson en onderhouden door donaties. Superleuk, want als je een museum niks vind loop je er gewoon weer uit. De dierentuin was ook Smithsonian dus je loopt zo naar binnen. Ze hebben alles en de babypanda was echt schattig! Ik weet nu dat ik me laat omscholen tot babypandaverzorger, want de verzorgers tilden hem gewoon op. Mijn roeping heb ik gevonden.

Helaas bleek ook het rondje dierentuin 8 tot 10 mijl te zijn op een heuvel. Daar kwam ik natuurlijk halverwege achter, waardoor er niets anders opzat dan om door te gaan. Toen ik weer echt in de stad was had ik nog tweeënhalf uur voordat ik het Washington Monument omhoog mocht. Aangezien ik geen zin had om nog de hele tijd te wachten vroeg ik of ik wat eerder mocht. Een uurtje eerder kon ik naar boven en het uitzicht was fantastisch! Geen enkel gebouw mag hoger zijn dan die obelisk dus je kan enorm ver kijken! Het Witte Huis is goed te zien, het Capitol, het Jefferson monument, de Reflection Pond en het Lincoln Memorial, alles is wel te zien. Zo mooi! Er gaat trouwens gewoon een lift omhoog, dus gelukkig geen gedoe met trappen.

Dinsdagochtend besloot ik naar Arlington in Virginia te gaan. Dat ligt aan de overkant van de baai en omdat het heel gemakkelijk is om er te komen besloot ik om een fiets te huren. Het eerste halfuur was gratis, maar daarna betaal je wel behoorlijk wat per halfuur dus als je het voordelig wil doen huur je elk halfuur een nieuwe fiets. Door de hele stad en Arlington ook staan er stations voor de fietsen, dus je fietst van station naar station. Helaas kun je niet naar Arlington fietsen. Iemand stuurde me een weg op naar een brug dat een snelweg werd ineens! Op het laatste moment kon ik nog gauw even een zijstraatje in. Waar een politieagent mij aankeek. Toen ik uitlegde dat ik verdwaald was, zei hij alleen: “That, is obvious”. Geen bekeuring gelukkig van oom agent en ik ben maar met de metro gegaan. In Arlington heb je het Arlington Cemetery, een militaire begraafplaats waar een tombe ligt van een onbekende soldaat en het graf van John F. Kennedy en zijn vrouw en kinderen zich bevindt. Het graf van JFK is eigenlijk helemaal niet zo bijzonder. Er brandt een eeuwige vlam, maar verder zijn het gewoon platen in de grond. De tombe van de onbekende soldaat daarentegen is een en al spektakel. Zijn tombe is enorm en gemaakt van wit marmer. Er wordt permanent de wacht gehouden bij het graf en elk anderhalf uur vindt de wisseling van de wacht plaats. Ik was precies op het juiste moment en het is een heel spektakel. Er worden kransen verwisseld en een militair met een trompet speelt The Last Post twee keer. De wisseling duurt ongeveer een kwartier. Ik weet niet hoe het ’s nachts zit, maar het is een heel gebeuren.

In Arlington staat ook het Pentagon. Hier mag je alleen in groepen naar binnen, dus in mijn eentje kon dat niet. Je mag er helemaal geen foto’s maken, ook eromheen niet. Stiekem heb ik het toch geprobeerd, maar uiteindelijk is het gewoon een gebouw met heel veel ramen erin. Vlakbij staat het Pentagon Memorial van 9/11. Dit is heel mooi gemaakt met bankjes voor iedereen die gestorven is. Onder de bankjes is een strook water waardoor het lijkt alsof de bankjes zweven op glitter als de zon erop schijnt.

In Washington liggen aan The Mall, de groene strook tussen het Capitol en het Washington Monument, allerlei gratis Smithsonian musea. Er zijn hele toffe bij, zoals het Museum of Natural History en het Air and Space Museum. De collecties zijn ook echt waanzinnig dus het is echt de moeite waard om daar een dagje rond te stappen. Ik ben eerst naar het American History Museum gegaan, waar ze van alles hebben over de Amerikaanse geschiedenis. Ook hebben ze er Miss Piggy van de Muppets en een boel jurken van de First Lady’s tijdens de inauguraties van hun man. Die van Hillary Clinton was het mooist. Het Museum of Natural History heeft de Hope , een van de beroemdste en beruchtste diamanten ter wereld. Ook hebben ze een reuzeninktvis en maanstenen. Erg gaaf. Het allerleukste vond ik het Air and Space Museum. Zij hebben de Apollo 11 commando capsule, een maanlander, maanstenen, nog meer Apollo’s, de capsule waarin de eerste mens de ruimte in was geweest, het eerste vliegtuig van Wright, raketten... ik kan nog wel even doorgaan. Ik ben er zo’n drie uur in geweest en ging alleen maar weg omdat het museum dichtging om half zes.

Donderdagochtend heb ik dan eindelijk een bezoek gebracht aan het Capitol. Helaas werd de Rotunda, de koepel, gerenoveerd maar alsnog was er nog veel te zien. Wel was de beveiliging weer vliegveldwaardig. Overal waar je naar binnen wilde moest je trouwens door de beveiliging door. Ieder monument, ieder museum, om gek van te worden! Na 11 september zijn de Amerikanen een beetje gek geworden met beveiliging. En het schijnt nog steeds erger te worden. In het Capitol snapte ik het wel, omdat daar natuurlijk de hele regering zetelt. In Nederland moet je daarvoor ook door de beveiliging. Vanuit het Capitol loopt er nog een tunnel naar de Congressional Library. Die is echt supermooi, al mag je niet zomaar bij de boeken. Ik had er wel even in rond willen snuffelen. Als je dan vanuit de bieb weer terug wil het Capitol in moet je weer door de beveiliging! Heel gedoe.

Mijn laatste bezoek was die aan de National Archives. Hier stellen ze de Declaration of Independence tentoon en na al mijn tours in Philadelphia wilde ik hem nu wel in het echt zien! Ook hebben ze de Constitution en de Bill of Rights. Wat ik niet wist was dat ze ook allerlei correspondentie van en naar de presidenten hadden en dat er veel documenten waren die eigenlijk nog veel interessanter waren. Brieven van beroemdheden aan de president, lobbyisten, documenten waarin stond dat vrouwen gelijke rechten moesten krijgen en dat zwarte mensen gelijk waren aan blanken. De hele Amerikaanse geschiedenis was te lezen in al die brieven en documenten. In het hele museum mocht je geen foto’s maken, maar ik heb er stiekem wel wat weten te maken van de voorlopige Declaration of Independence, toen van de echte en van de Bill of Rights. De Declaration of Independence is ondertussen zo vervaagd dat je het niet meer kan lezen, maar iemand heeft in de negentiende eeuw een koperplaat gemaakt met een kopie, waardoor je eindeloos kan herdrukken.

Washington D.C. was voor mij echt op en top Amerikaans. De hele geschiedenis van het land ligt er voor iedereen te zien. Men drinkt er Coca Cola. De rest van het land drinkt namelijk vooral Pepsi. En iedereen is vriendelijk en altijd geïnteresseerd. De straten zitten vol met schoolbussen waar nog wat zakenlieden tussendoor proberen te komen op weg naar hun werk. De FBI heeft er het hoofdkantoor net zoals NASA en het is er altijd warm. En benauwd omdat ze het op een moeras hebben gebouwd. Maar Nederland was vroeger ook moeras, dus daar mag ik niet over klagen. De mensen zijn net iets slimmer dan in de rest van het land, maar helaas zat ik in het vliegtuig terug naast iemand die ook naar Amsterdam ging en niet wist dat dat in Nederland lag. Maar hoewel Amerikanen weinig weten over de rest van de wereld kan ik het ze nu niet meer zo kwalijk nemen. Ze krijgen namelijk geen goed onderwijs als je een ‘gewone burger’ bent en op televisie gaat het nieuws ook alleen maar over eigen land. En Rusland, maar dat kunnen ze ook niet aanwijzen op de kaart. Nog wel humor: veel Amerikanen denken dat Alaska in de buurt van Hawaii ligt omdat als ze op school een kaart van alleen de VS hebben Alaska wordt afgebeeld naast Hawaii. Alleen snappen ze dan niet zo goed waarom Hawaii warm is en Alaska zo koud. Tjah.

En dat was het dan, mijn Amerika avontuur. ‘I am going on an adventure,’ vertelde ik mezelf aan het begin. En op avontuur ben ik geweest. Ik heb zo vreselijk veel gezien. En er is nog veel meer dat ik niet gezien heb! Ik heb vrienden voor het leven gemaakt en ook indrukken en ervaringen opgedaan die niemand me kan afpakken. Gelukkig heb ik de herinneringen en foto’s nog!