Same same but different

Honderd dagen! Honderd dagen ben ik nu onderweg met een te grote backpack op mijn rug waar nog steeds niet alles in past wat ik mee wil nemen. Honderd dagen zonder vaste verblijfplaats, zekerheid van een goed matras, normaal toilet of een douche waar je zeker weten onder kunt staan als Nederlandse toerist. Honderd dagen zonder zekerheid dat ik stroopwafels kan vinden. En ik vind het fantastisch. (Dat van de stroopwafels is minder, maar ik blijk te kunnen functioneren en dat is weer een persoonlijke ontdekking). Bijna een maand reis ik nu in Zuidoost-Azië en ik ben eindelijk gewend aan de eindeloze stroom mensen, het bizarre verkeer (gewoon gaan en zelfverzekerd kijken), het eten en de manier waarop ze je iets proberen te verkopen. Wat dat laatste betreft betekent dat niet dat ik kan onderhandelen. Ik weet dat de prijs die ze noemen te hoog is, maar aangezien alles in Australië en Nieuw-Zeeland zo duur was vind ik alles nog goedkoop. Bovendien wil ik ook weer niet te gierig overkomen of de mensen een slechte dag bezorgen. Totaal geen basis voor een goede onderhandeling dus. 

Wat ik wel vervelend vond is dat mensen in Cambodja voor iedere gunst die ze je verlenen meteen geld willen zien. En dat mensen in Cambodja en Vietnam je blijven achtervolgen als je ook maar een moment naar ze hebt gekeken. Gelukkig trek ik me er nu niks meer van aan. Het was een goede beslissing om in Cambodja even bij te komen op het kleine Koh Rong Samloem. Daarna vloog ik namelijk naar Siem Reap. Deze plaats is beroemd vanwege de tempels die vlakbij zijn gebouwd. Toen ik in een tuktuk stapte vanaf het vliegveld wilde mijn chauffeur meteen weten of hij mij de volgende dag voor zonsopkomst naar de tempels kon brengen. Zelf had ik een wat lastige positie want mijn bh was net losgegaan en het lukte me niet om deze weer fatsoenlijk vast te maken. Voor ik het wist had ik dus ja gezegd, alles om maar sneller naar het hostel te kunnen gaan om de ongemakkelijke situatie op te lossen. Dit betekende jammer genoeg wel dat de wekker om vier uur ging. Persoonlijk geef ik geen ene moer om een zonsopkomst of zonsondergang. Een zonsondergang wil ik nog wel eens bekijken als ik toch op een mooie plek ben, maar een zonsopkomst waardeer ik gewoonlijk meer als het gebeurt terwijl ik slaap. Dit keer zat ik om half vijf ’s ochtends met nog tweeduizend anderen ongelukkig te wezen, terwijl ik op een koud plekje aan het wachten was tot de zon anderhalf uur later besloot dat het tijd was om op te komen boven Angkor Wat. Interessant detail: iedereen wil dezelfde foto en mensen worden zelfs agressief als er iemand voor gaat staan. Ik heb met verbazing gekeken hoe mensen al bekvechtend een foto proberen te maken.. Ik vond de zonsopkomst persoonlijk niet eens heel mooi en toen de mensen die al waren geweest over mijn foto zeiden dat het een bijzonder mooie zonsopkomst was, heb ik mezelf beloofd nooit meer mijn bed uit te gaan voor een zonsopkomst. Tenzij het in IJsland is midden in de winter bijvoorbeeld. Wat wel erg mooi is om de eerste zonnestralen over Angkor Wat te zien, als je al in de tempel bent. Dat is rond ongeveer zeven uur ’s morgens, wat een stuk aantrekkelijker is dan opstaan om vier uur ’s morgens. De rij om de tempel in te gaan is dan ook flink korter, wat zeker gezien de temperaturen wel fijn is. In totaal bezocht ik die ochtend zes tempels, variërend in grootte en drukte. In een tempel die ik ontzettend mooi vond waren ook enorm veel Chinezen en zij verpesten de atmosfeer enorm. Cambodjanen hebben ook een hekel aan hen en ik zag de paniek bij de provoosten toen de Chinezen binnenkwamen, overal op klommen waar het niet mocht en schreeuwend elkaar duidelijk maakten dat er nu echt een selfie gemaakt moest worden. Ik ben daarom iets eerder weggegaan dan ik wilde. Soms kan je er gewoon niet meer tegen, zeker niet als je al sinds vier uur op bent. Gelukkig waren er genoeg tempels waar het rustiger was. Belangrijk detail voor de tempels is wel dat je er redelijk bedekt heen moet gaan. Dat betekent kleren tot over de knie en die de schouders bedekken. In mijn geval was een dunne lange broek en een t-shirt voldoende, maar dit controleren ze wel. Verstandig om een sjaal of iets dergelijks mee te nemen dus!

Voor de tempels kun je een 1-daagse, 3-daagse of 7-daagse pas kopen. Ik heb gekozen voor een 3-daagse, ook al wilde ik in eerste instantie twee dagen gaan. De tweede dag ben ik via het hostel gegaan, waar ik ook al mensen had ontmoet die mee wilden gaan. De tuktuk-chauffeur van dag 1 vertelde bovendien ook niet zoveel, waardoor ik weinig snapte van de tempels zelf en gewoon rondliep om ze te bewonderen. De tweede dag vertelde Posh gelukkig veel meer, waardoor ik in ieder geval snapte waar ik naar keek. En het was een stuk gezelliger. Na een stuk of zes tempels waren we wel ‘tempelmoe’, dus zijn we eerder naar de laatste tempel gegaan waar de rest dolgraag de zonsondergang wilde zien. Toegegeven, dat was best mooi! Tot de Chinezen kwamen. Maar toen zaten wij al lekker vooraan. 

Siem Reap zelf is een leuke plek. Overal zijn kraampjes en het is een stuk schoner dan Phnom Penh. Nu weet ik niet of er veel plaatsen smeriger kunnen zijn dan de Cambodjaanse hoofdstad, maar het was een verademing om vuilniswagens te zien rondrijden en mensen rotzooi in prullenbakken te zien gooien. En het hostel had zowaar een douche waar ik onder kon staan. Pure luxe. 

Met een Nederlands meisje en een Australiër besloten we de dag erna naar Tonlé Sap te gaan, een meer waar vlakbij een dorpje is die onder water staat. Onderweg stopten we nog bij een tempel en kocht Posh voor ons wat eten. Dat eten bleken gefrituurde krekels en rupsen te zijn. Om niet onbeleefd te lijken heb ik ze geproefd. De smaak valt reuze mee. Je zou haast kunnen zeggen: het is lekker. Maar ik kom gewoon niet over het idee van insecten eten heen, dus zolang het nog geen oorlog is eet ik liever iets anders. Aangekomen bij Tonlé Sap stapten we in een boot die ons door het dorpje en naar een mangrove bracht. Het dorpje is volledig op palen gebouwd, maar omdat het momenteel het droge seizoen is staan de gebouwen niet in het water. Het is toch erg leuk om te zien. Bij de mangrove werden we in kleinere bootjes gestopt waarmee we door het bos gingen. Aan de mossels in de bomen te zien staat het water in het natte seizoen vele meters hoger. Ik snapte niet waarom Roos het telkens had over de vrouw die onze boot bestuurde, omdat ik zeker wist dat het een man was. Tot het laatste moment waarop we haar wat geld moesten geven als fooi. Gelukkig sprak ze geen Engels of Nederlands, aangezien ik zeker wist dat ze een man was en telkens zo naar haar refereerde. Dan was het helemaal ongemakkelijk geweest. Powervrouw wel, met alleen een stok om de boot vooruit te laten gaan. Daarna werden we weer in een boot gezet om midden op het meer de zonsondergang te bekijken. Hoewel ik niet kan geloven dat ik in drie dagen drie keer een zonsopkomst/zonsondergang heb bekeken was dit wel heel erg mooi!

Met de Australische Tim nam ik de volgende dag de bus naar Battambang, ten westen van Siem Reap. In en rond Battambang is veel te zien en doen en het hostel waar we verbleven bood veel tours aan. We gaven ons op voor een tour naar de bamboetrein, tempels, killing field, killing cave, traditionele restaurants en vleermuisgrotten. Helaas kreeg Tim midden in de nacht voedselvergiftiging dus kon hij uiteindelijk toch niet mee, maar de tour was het zeker waard. Ik had een Aziatische toeristenbroek gekocht en die aangetrokken omdat ik er fatsoenlijk uit wilde zien bij de grotten. Uiteraard scheurde deze bij de naad aan de voorkant vlak nadat we de eerste van vele activiteiten hadden gedaan, waardoor ik met de touwtjes de broek bij elkaar moest houden om niet iedereen de kleur van mijn onderbroek te laten zien. Dat ging redelijk goed, tot we bij de tempel kwamen waar monniken rondlopen en ik ook de achterkant van de broek scheurde. Aangezien ik geen nieuwe kon kopen en ik nog een hele dag in die broek moest rondlopen heb ik gedaan alsof er niets aan de hand was en de blikken van de monniken genegeerd. Monniken, het spijt me echt. Sorry. De apen in de tempel joegen mij en twee andere meisjes wat angst aan, zeker toen ze waterflessen begonnen te stelen, dus we zijn gauw doorgelopen.

De tempel is gebouwd op een berg waar ook een killing cave is. Tijdens de heerschappij van de Khmer Rouge in de jaren ’70 werden mensen daar zonder reden heen gebracht en geëxecuteerd. Daarna werden ze in de grot gegooid. Sommige mensen waren nog niet eens dood. Iets eerder op de dag waren we bij een killing field geweest en onze gids vertelde over hoe hij als driejarig jongetje werd gescheiden van zijn ouders en ze allemaal gedwongen werden om te werken. Zo moest onder andere de rijstproductie verdrievoudigd worden, wat praktisch onmogelijk was. Waar de mensen aan blootgesteld zijn is echt heel gruwelijk en in het dagelijks leven zie je nog veel bewijs. Er zijn bijvoorbeeld praktisch geen ouderen in Cambodja. De oudste mensen die je over het algemeen ziet zijn veertigers. De rest is allemaal weg. De Khmer Rouge handelden volgens het principe van ‘vanaf de wortel uitroeien’, zodat familieleden (zelfs baby’s) later geen wraak zouden nemen. Hele families zijn daardoor uitgemoord. Het is moeilijk voor te stellen, zeker omdat we in het Westen weinig over de oorlog in Cambodja horen. De Cambodjanen zijn er wel heel open over en kunnen er gemakkelijk over vertellen. En vertellen doen ze graag, zeker omdat er in hun parlement momenteel alleen leden van de voormalige Khmer Rouge zitten. Onze tuktuk-chauffeur van de volgende dag vertelde fluisterend dat er nog steeds mensen achter de tralies verdwijnen als ze kritiek uitoefenen op de regering. En dat mensen elkaar gewoon verklikken. Ongelooflijk. 

Wat de berg waar de tempel en killing cave zijn nog meer bijzonder maakt zijn de miljoenen vleermuizen die er wonen. Tijdens zonsondergang komen ze allemaal naar buiten. Zelfs voor mij was dat voldoende reden om te wachten. De eerste die naar buiten kwam werd meteen gegrepen door een vogel en opgegeten (schijnt elke dag te gebeuren), maar daarna is het een constante stroom van vleermuizen die naar buiten komen. Het zijn er miljoenen. Ze komen aan twee kanten naar buiten en toen we een halfuur nadat de eersten naar buiten vlogen terug naar Battambang gingen was de stroom niet minder. 

Helaas kon ik me in Battambang niet omkleden, want ik had een kaartje gekocht voor het circus. Tim voelde zich intussen beter en wilde wel mee. We waren wat laat, wat betekende dat we moesten rennen. Ik voelde de naad nu helemaal scheuren en was erg blij met een donkere circustent. Het circus is echt fantastisch. Ondanks dat je de taal niet snapt was het verhaal goed te volgen en de acrobatiek was erg knap. Zeker de moeite waard! Terug in het hostel heb ik mijn broek meteen in de prullenbak gemikt en wat te eten gehaald. Tijdens de tour was me een geroosterde rat aangeboden, maar dat ging me toch echt te ver. Ik heb het maar bij geroosterde groente gehouden. 

Een dag later bezocht ik nog een krokodillenboerderij. Er stond een groot bord bij waarop ‘Hold baby’ stond. Ik dacht dat mensen bedoelden dat je je kinderen bij je moest houden, totdat ik naar een bak werd geleid waar babykrokodillen in zaten. Het kwartje valt soms wat laat. Hoewel deze krokodillen niet beten, schijnen de wilde exemplaren hoe klein dan ook al wel te bijten. In de boerderij hadden ze honderden krokodillen die allemaal klaar leken te zijn om je dood te maken. Met een kleine omheining was ik niet heel gerust op de beveiliging. Dood door krokodil leek me niet heel fijn, dus bleef ik wat verder bij de rand weg. Ik vond het niet heel erg om daar weg te gaan. De volgende stop was een banaanpapier boerderij, waar je zelf ook even een poging tot banaanpapier maken mocht wagen. Een heerlijke bezigheid waar ik veel te veel tijd aan heb besteed (sorry Tim en Meg). Vlakbij was een ceremoniële dienst gaande. Toen ik vroeg wat er gebeurde vertelden ze dat er een begrafenis bezig was. En jawel, toen we langsreden zag ik de kist staan. Een paar meter verderop waren andere mannen bezig een houten stellage te bouwen waarop de crematie plaats moest vinden. Midden op straat! Tussen de huizen. Ik blijf dingen zien de me verbazen en me eraan herinneren dat het een totaal andere cultuur is. Ik probeer weinig te oordelen, maar sommige dingen zijn toch wel erg vreemd. Zoals de vis die midden in de zon in vieze tonnen aan het fermenteren is, bedekt met vliegen. En dan de vraag of we willen proeven. Ik denk niet dat mijn lichaam dat ooit aankan, dus heb ik maar vriendelijk bedankt. 

’s Middags hadden Tim en ik ons opgegeven voor een Cambodjaanse kookles. Onze kok had beslist adhd en had altijd haast. We hebben wel keihard om de ‘chop chop chop’ en ‘now fry fry fry!’ kunnen lachen. En het eten was heerlijk! 

Ik nam ’s avonds afscheid van iedereen en stapte in een nachtbus naar Ho Chi Minh City in Vietnam. 18 uur later bevond ik me daadwerkelijk in de stad, na een zeer chaotische grensovergang en taxirit naar het hostel. Gelukkig was het hostel erg fijn en de stad wat verlaten. Een paar dagen later was het namelijk Vietnamees nieuwjaar en alle inwoners maakten zich hiervoor klaar. In veel gevallen betekent dit dat ze teruggaan naar hun familie op het platteland waardoor het rustig is in de stad. 

Vietnam en Cambodja zijn ‘same same but different’, zoals ze dat hier zeggen. Het voormalige Saigon is een mooie stad en veel verder ontwikkeld dan welke Cambodjaanse stad dan ook. Dat is wel een verademing na alleen zandwegen en drukke straten waar je alleen lokale kraampjes hebt. Zien dat het mogelijk is om in Azië een gewone winkel binnen te stappen is dan wel fijn. Tegelijkertijd blijft het Zuidoost-Azië. Een attractie vlakbij Ho Chi Minh City is de Mekong Delta. Ik had een tour hier naartoe geboekt en ontmoette in de bus meteen een aardig Engels meisje met wie ik de rest van de dag optrok. Tijdens de tour kregen we veel Vietnamees eten, zagen we een traditionele dansshow, gingen we natuurlijk met bootjes over de Mekong rivier en kregen we slangenwijn aangeboden. Ook hier heb ik vriendelijk voor bedankt. Ik oordeel niet, maar ga geen wijn drinken waar nog een slang in zit, hoeveel geneeskundige krachten die wijn ook kan hebben. De rijstwijn en bananenwijn (die overigens niet te drinken waren) heb ik natuurlijk wel geprobeerd. Tijdens de tour kregen we de mogelijkheid om een python vast te houden. En ik kan het zelf bijna niet geloven, maar ik heb het gewoon gedaan! En er is een foto waarop ik zowaar eventjes blij lijk. Dat blije gezicht verdween snel toen bleek dat de gids met iemand in gesprek was en niet hoorde toen ik zei dat ik er nu wel klaar mee was en ik moest wachten tot hij me hoorde. Alles voor de foto. 

Ho Chi Minh City staat ook bekend om de nabijheid van de Cu Chi Tunnels, die in de Vietnamoorlog zijn gebruikt door de Vietcong. Ook deze heb ik bezocht. Het gangenstelsel spant 100km met verschillende lagen. Overal zijn luikjes, valse afsplitsingen met vallen erin en gewoon losse vallen. Het is verbazingwekkend hoe creatief de Vietcong was met hun vallen om zichzelf te beschermen. De gidsen vertellen vol trots dat er ‘maar’ 23.000 Vietnamezen in dat gebied zijn omgekomen, omdat ze wel 43.000 Amerikanen hebben gedood. Het is maar waar je blij mee bent. Ik ben zelf nog 40 meter door de tunnels gegaan en was enorm blij weer buiten te zijn. De tunnels zijn groter gemaakt voor toeristen, maar je moet het hele traject alsnog op je hurken door. En ook al waren de Vietnamezen toen nog weer kleiner dan de Vietnamezen nu, het blijft een enorm krappe tunnel waarbij ze over elkaar moesten kruipen om elkaar te passeren. 

4 februari was het Tét, Vietnamees Nieuwjaar. De Vietnamezen vieren nieuwjaar volgens de maankalender. Voor hun is 2019 pas op 4 februari begonnen. Het is bijzonder om nieuwjaar twee keer in een ander land te vieren, in hetzelfde jaar! Ik vierde het in het kleine kustplaatsje Mui Ne. Ik verbleef in een fijn hostel waar ik ’s avonds mensen ontmoette om mee uit te gaan en het jaar van het varken te vieren.

In Mui Ne kun je op excursie naar rode en witte zandduinen, waar je ook nog vanaf kunt glijden. Aangezien het enorm winderig was en ik het niet zag zitten om gezandstraald te worden bij het omhoog klimmen heb ik dat aan me voorbij laten gaan. Ook kun je de Fairy Stream bezoeken, een kleine beek die door een mooie canyon gaat. Ik heb zowaar foto’s zonder andere toeristen. Vanwege het Vietnamees Nieuwjaar zijn ook veel Vietnamezen vrij en is het bij alle attracties erg druk. Het was lekker om er even uit te zijn, ook al zat ik volledig onder het zand toen ik terugkwam. Niets wat een douche niet op kan lossen. 

Met een Oostenrijker en Brit nam ik na Mui Ne de bus naar Da Lat. Het hostel waar we verbleven had plaatjes van Google gebruikt en alle faciliteiten die ze zeiden dat er waren bleken niet te bestaan. Het mocht de pret niet drukken. We huurden de volgende dag scooters om een berg te beklimmen. Tijdens de enige keer dat ik ooit scooter reed raakte ik een persoon én een boom in één keer, dus ik koos ervoor om bij iemand achterop te gaan. Het eerste stuk berg beklimmen ging oké, maar hoog in de jungle waren er alleen maar trappen. Rood als een tomaat en volledig bezweet kwam ik dan ook boven, terwijl de rest er op de foto nog perfect uitziet. Het is niet eerlijk. 

De dag erna hadden we een tour naar de Elephant Waterfalls (ik zie de olifant er niet in), verschillende tempels, krekelboerderij, zijdeboerderij en een koffieplantage. Bij de krekelboerderij probeerden we weer gefrituurde krekel (ik heb het maar gedaan, uiteindelijk betaalde ik er toch voor). De zijdeboerderij was helaas verlaten vanwege Tét, maar de rupsen waren er nog wel. Ze verkochten er wel zijde, maar ik weet vrij zeker dat zijde bij mij maar één dag mooi blijft dus heb ik niets gekocht. De koffieplantage was humor. Ze noemden het de hele tijd ‘Wezelkoffie’. Ik had er nog nooit van gehoord, tot de naam Kopi Luwak viel. De koffiebonen van Kopi Luwak worden alleen niet door een wezel gegeten, maar door een civetkat. De Vietnamese wezel is dan ook een echte civetkat. Veel toeristen waren nogal verbaasd en vertelden iedereen dat wezels in hun land een stuk kleiner waren. Goh. Ik heb de koffie niet geprobeerd omdat ik a) geen koffie lust en b) liever geen drank drink die is gemaakt op basis van uitgepoepte koffiebonen. Het was dan wel weer leuk om te zien hoe de koffie gemaakt werd. 

Vanuit Da Lat reisde ik door naar Hoi An. Dit is een hele mooie stad die zo uit een film lijkt te komen. Overal gele gebouwen, lampionnen en Vietnamese straatverkopers. Ik verbleef ik het leukste hostel tot nu toe, dankzij de gastvrouw Hien. Hien is een kleine Vietnamese vrouw die je begroet bij naam op het moment dat je aankomt, weet waar je vandaan komt en hoeveel nachten je blijft. Ze geeft (zonder dat je het vraagt) aan hoe je de komende dagen gaat doorbrengen met welke activiteiten en vertelt je welk eten je gaat eten. En je doet wat ze zegt, want ze heeft goede ideeën. Ik kwam de dag voor mijn verjaardag aan en had gevraagd waar ik een taart kon halen om in het hostel uit te delen. Ze was wat bozig geworden en zei dat ze dat in Vietnam niet zo deden. En was ik nu al naar de kleermaker geweest? Hoi An staat namelijk bekend om de vele kleermakers die er zijn en de belangrijkste activiteit is dan ook eigenlijk om je kleren te laten maken. Ik wilde altijd al een bepaalde jas en zag er vervolgens nog een die ik erg mooi vond. En toen ik er toch was bestelde ik ook een op maat gemaakte jurk, broek en blouse. Een dag nadat je het besteld moet je al terugkomen voor het passen en dan hebben ze het al bijna klaar. En de dag erna is het daadwerkelijk klaar. Ik heb het nu maar met de post naar huis gestuurd, want in mijn backpack is er geen plek meer. Hopelijk is het er als ik ook thuis kom. 

Op mijn verjaardag werd ik tijdens het ontbijt begroet door Hien die een taart had laten maken met mijn naam erop, mijn geboortedatum en kaarsjes in de vorm van 26. Ook had ze de kleermaker al gebeld om te zeggen dat ze het absoluut niet moesten verpesten want ik kwam straks passen en het was mijn verjaardag. En of ik al wel wist dat ik ’s middags mee ging doen aan de food tour die ze organiseerde. Natuurlijk wilde ik dat! Ze heeft van mijn verjaardag echt iets heel bijzonders gemaakt wat ik erg lief vind. Als iemand ooit een plek zoekt om te overnachten in Hoi An, verblijf dan in het Cheerful Hoi An Hostel. Betere service is er niet! 

Een dag later had ik weer kookles van de Vietnamese keuken. Onze chefkokkin Hai nam ons eerst mee over de markt en leerde ons vervolgens verschillende recepten maken. Onderdeel van de tour was krabvissen in een soort kleine ronde badkuipen die in als boot dienen. Dat hadden we eerst niet zo begrepen. Bovendien aten we de krab niet, waardoor dat een beetje een vreemd onderdeel was. De recepten die we maakten waren wel echt heel erg lekker en verrassend eenvoudig te maken! Ik ga ze dan ook zeker thuis even proberen. Er rende nog wel een enorme spin over de grond (zelfs de Australiërs vonden hem groot!) die gelukkig opgegeten werd door een kip. Hierna deed ik wel een grondige check en ontdekte nog veel meer joekels. Iedereen moest erg lachen over mijn constante scan van het plafond, maar je kunt niet voorzichtig genoeg zijn. Ik was blij weer weg te gaan uit de kookschuur. 

Ik wilde graag een Easy Rider doen, waarbij je achterop de motor zit bij een ervaren motorrijder en je de omgeving kunt verkennen. Hien had het allemaal voor me geregeld (ik had het welgeteld één keer genoemd) en zo bevonden ik, de Australische Tim, Oostenrijkse Georg en Britse Amy ons op motoren op weg naar Húe. Ik vond het de mooiste omgeving die ik tot nu in Vietnam had gezien. Een mooie kustlijn, groene bergen en prachtige watervallen onderweg. We stopten bij de Marble Mountain waar een tempel in gebouwd was en de Elephant Falls (waar ze dit keer een olifant hadden gebouwd van beton). En veel fotostops onderweg! De motorrijders hadden veel humor en maakten onderweg veel grappen. Een meisje die zelf scooter wilde rijden was achter ons aan gegaan, maar had maar half het plezier dat wij hadden omdat ze zich zo moest concentreren op de weg en het rijden zelf. Ik ben dan ook blij dat ik het op deze manier heb gedaan! 

Húe is een vrij saaie stad die weinig te bieden heeft afgezien van een heel oud gedeelte waar een paleis is. Als je geen gids hebt valt er alleen weinig op te maken uit de gebouwen, waardoor we het snel gezien hadden. Nu ben ik naar Hanoi gevlogen, de hoofdstad van Vietnam. Het hostel van gisteravond was zo slecht dat Tim en ik onze spullen hebben gepakt en zijn verkast naar een fijner hostel. Het personeel was zo aardig om ons de prijs voor de tweede nacht die we hadden geboekt terug te geven. Vanuit Hanoi ga ik het noorden van Vietnam en het beroemde Halong Bay bezoeken. En daarna is het tijd voor de laatste stop: Thailand. Ik kan niet geloven hoe snel de tijd gaat. Ik heb het enorm naar mijn zin en ben nog niet klaar om naar huis te gaan. Gelukkig heb ik nog een paar weken!